Kıyamette iman ve salih amelin nuru yol gösterecek
Dünyada iman
edenlerle etmeyenlerin, salih amel yapanlarla yapmayanların, kıyamet gününde
durumlarının ne şekilde olacağı hakkında, Allah-u Zülcelâl ayet-i kerime de
şöyle haber veriyor:
“Münafık erkeklerle münafık kadınların, müminlere:
‘Bizi bekleyin, nurunuzdan bir parça ışık alalım’, diyeceği günde kendilerine:
‘Arkanıza (dünyaya) dönün de bir ışık arayın!’ Denilir. Nihayet onların arasına,
içinde rahmet, dışında azap bulunan kapılı bir sur çekilir.” (Hadid;
13)
Onlara, münafık olanlara “Arkanıza (dünyaya) dönün de bir ışık
arayın!” yani, iman edin deniliyor onlara…
Tabii onlar dönemiyorlar.
Fakat Allah-u Zülcelâl, kıyamet gününde müminlere öyle bir nur verecek ki onlar
onun aydınlığında, süratle Cennet-i Alâ’ya gidecekler.
Kıyamet günü çok
karanlık olacaktır. İşte, o zaman, müminlerin yüzünden çok parlak bir nur
yayılacak. Münafıklar, kâfirler, açıktan günah işleyen fasıklar, bu nuru
gördüklerinde, o karanlıkta, müminlerin nurundan faydalanmak
isteyecekler.
O karanlıkta, kıyamet gününde herkesin ameline, imanına
göre Allah-u Zülcelâl nur verecek, aydınlık nasip edecek müminlere.
İşte
münafıklar, o müminleri, dünyada fırsat varken amel-i salih yapmış olanları
görünce diyecekler “Bekleyin, biz sizin yüzünüzden yayılan nurdan aydınlıktan
istifade edelim” diyecekler, fakat melekler onlara engel olacaklar ve “Siz
gidin, dünyaya iman edin gelin, ancak öyle nur alabilirsiniz” diyecekler. İş
işten geçiyor çünkü…
O halde daha vakit varken, elimizde fırsat varken,
bu dünyada imanımızın, tevbemizin, amel-i salihin kıymetini bilelim. Yüzde yüz,
bir milim bile eksiklik olmadan, önümüze gelecek bunların faydaları… Göreceğiz
orada. Nasıl şimdi birbirimizi görüyoruz, bunların da faydasını göreceğiz,
karşımıza çıkacaktır. İster bin sene yaşa, isterse bir dakika yaşa. Fark etmez.
Bu bize verilen zaman bitecek ve ne yaptıysak karşımıza çıkartılacak ve
göreceğiz öylece.
Güzel ahlakı isteyelim
İslam ahlakının,
iman ahlakının, salih amelin kıymetini bilmemiz lazımdır. Mümin kardeşlerimize
İslam ahlakına göre davranırsak onlar bizden çok istifade edecekler, onlara
menfaatli olacağız. Çünkü İslam ahlakında bir bereket vardır.
Allah azze
vecelle, nebilerine bile bunu emretmiş. Bunu çok defa söylüyoruz… Allah-u
Zülcelâl nebi Musa aleyhissalatu vesselama “Gidin firavuna, yumuşak bir dil ile
nasihat edin.” Oysa Allah-u Zülcelâl her şeyi kuşatan sonsuz ilmi ile biliyordu
ki firavun dünyadan imansız olarak ayrılacaktır. Fakat Allah-u Zülcelal’in
yeryüzünde kullarına karşı muamelesi bu şekildedir. Ama kıyamette, yine
merhameti gazabından daha geniştir, rahmeti gazabını geçmiştir fakat bu yalnızca
müminleredir. Hak edenlere, gazabı da kahrı da şiddetlidir. Bunu da böylece
bilelim.
Anamız Aişe radıyallahu teâlâ anhum anlatıyor… Hazreti
Peygamber aleyhissalatu vesselam bir gün dedi;
- Ya Aişe, kime dünyada
rıfktan, yumuşaklıktan güzel ahlaktan bir pay verilmişse ona dünya ve ahiret
payı verilmiştir. Kime de -neuzû billâh- rıfktan bir pay verilmemişse dünya ve
ahiretin hayrından mahrumdur.”
O’nun için elimizden geldiği kadar güzel
ahlaklı olup yumuşak davranalım. Bizim mensubu olduğumuz tasavvuf yolu;
muhabbet, ihlâs, güzel ahlak ve teslimiyet üzerine kurulmuştur. Bunlar, bu yolun
temelidir.
Biz de daima arkadaşlarımıza nasihat etmek suretiyle, güzel
ahlakla davranalım. Allah-u Zülcelâl ile murakabeli olmak, huzurlu olmak, daima
Allah-u Zülcelal’in zikrini yapmak, emir ve yasaklarını yerine getirmek ve
sünneti yaşamak suretiyle, bunu elde etmek için gayret gösterelim.
Eğer
biz güzel ahlak sahibi olmak istiyorsak Allah-u Zülcelal’i zikretmek, Allah-u
Zülcelal’in emirlerine teslim olmak suretiyle, Allah-u Zülcelâl ile beraber
olalım. Çünkü bütün hazinelerin anahtarı, Allah-u Zülcelal’in katındadır. Güzel
ahlakında, salih amellerde başarılı olabilmenin de, günahtan kaçınabilmenin de,
aklınıza her ne getirirseniz getirin, ne derseniz deyin, bütün bu hazinelerin
anahtarları Allah-u Zülcelal’e aittir. Allah-u Zülcelal’e teslim olursak,
Allah-u Zülcelal’in zikrini yapar, itaatinde bulunursak, Allah’tan yardım
istersek, bu şekilde Allah da bize verecektir inşaallahu teâlâ.
Allah
ile beraber olmak, yani zahiri olarak, sanki Allah-u Zülcelal’i görüyormuşsun
gibi… Yani, Allah-u Zülcelal’in her an seni gördüğünü bilerek hareket etmek,
ihsan üzere olmak…
Manevi olarak da kalben daima Allah-u Zülcelal’in
zikri ile meşgul olmak, Allah-u Zülcelâl ile huzurlu olmak
demektir…
Bütün İslam ahlakı, Allah-u Zülcelal’in katında(n)dır, Allah
onu nazil etmiştir, Allah-u Zülcelâl ile huzurlu olduğumuzda, bize verecektir
inşaallahu teâlâ.
Eğer kişi gafilse ve daima şeytan ile beraber oluyorsa
o zaman da ona şeytanın ahlakı nasip oluyor -neuzû billâh! Şeytanın ahlakı
nedir? İnsanlara zulmetmektir, incitmektir, kırmaktır… Hırsızlık yapmak, içki
içmektir. Her ne varsa İslam’ın yasakladığı; kötü, pislik, onu yapmaktır onun
ahlakı.
İslam ahlakı ise tam tersi; güzeldir, başkalarına, kendisine
ailesine, komşularına bütün Müslümanlara, insanlara menfaatli olmaktır. Bu,
insanın önemsemesi gereken çok mühim bir şeydir. İşte, insan buna talip olup
istediği zaman, Allah-u Zülcelal de ona bunu verecektir.
Murakabe
bedir?
Murakabe, insanın daima kendisini kontrol etmesi, Allah-u
Zülcelal’in kendisini her an gördüğünü bilmesi, gözettiğini unutmaması demektir.
Yani, kulun “Allah-u Zülcelâl benimledir, her an beni görüyor, ben Allah-u
Zülcelal’in huzurundayım” diye düşünmesi ve kendisini kontrol altında
tutmasıdır.
Bu murakabe hali, o kadar kıymetlidir ki birkaç misal ile
anlatalım inşaallah...
Bir padişahın çok hizmetçisi vardı. Padişah
hepsini severdi ama bir tanesini daha çok severdi. Bu durum, hizmetinde olanlar
arasında tefrikaya neden olmaya başlamış, “Padişah, falan kimseyi neden daha çok
seviyor, onun ne fazlası vardır?” diye sürekli konuşmaya başlamışlardı. Bu
sözler, padişahın kulağına kadar gitti.
Padişah, bunları topladı ve alıp
hava almak bahanesiyle, kıra gezmeye götürdü. Orada dinlenirken, bir ara
padişahın gözü, tepesinde kâr olan karşıdaki dağa ilişti. Uzun uzun o dağ baktı.
Padişahın bu halini gören, o daha çok sevilen hizmetlisi, hemen kalktı,
atına bindi ve doğruca dağ giderek, bir miktar kar alıp getirip padişahın önüne
koydu.
Ona sordular: “Niye getirdin, kim sana dedi?” O hizmetli:
“Padişah uzun uzun o karlı dağa bakınca anladım ki padişahın canı kar istiyor,
iştahı vardır bu kara. Onun için gittim alıp getirdim.” Cevabını
verdi.
Bunu gören diğer hizmetlilerin hepsi itiraf ettiler, “Padişah onu
bu halinden dolayı daha çok sevmektedir, bu kişinin daha fazla sevilmesi
hakkıdır.” dediler.
Bizim halimizin de böyle olması lazımdır. Bütün
kulları, Allah-u Zülcelal’in katında aynıdır. Yalnız samimiyete bakıyor Allah-u
Zülcelâl… Kul ne kadar Allah-u Zülcelal’e karşı, emirlerine karşı samimidir,
Allah-u Zülcelâl o derece o kulunu sevecektir. Samimi olanları Allah-u Zülcelâl
seviyor.
Onun için biz de daima samimi olarak Allah-u Zülcelal’in
rızasını kazandıran ecir ve sevapları tercih edelim. Nefsin istek ve arzularına
karşı, daima Allah-u Zülcelal’in rızasını tercih edelim.
Bu dünya
geçicidir, çok kısa zamanda bitecektir. Biz böyle yaptığımız zaman, bu dünya
bittikten sonra, karşımıza bizi ziyadesiyle ferahlandıracak, çok sevindirecek
mükâfatlar çıkacaktır, inşaallah.
Murakabe halinde olmak, insanı
günahlardan muhafaza eder, sevapları da yaptırır. Gücümüz yettiği kadar
Allah’tan gafil olmayalım.
Abdullah İbn-i Ömer radıyallahu anhum ile bir
arkadaşı beraber giderken, köle olan bir çobana rastladır.
- Bize bir
koyun ver, satın alalım onu senden, dediler. Çoban:
- Benim değildir bunlar,
veremem, dedi. Onlar:
- Sahibine kurt yedi, dersin dediler. Çoban onlara
derin derin baktı ve:
- Ben onu aldatabilirim ama Allah nerde, o beni
görmüyor mu? Allah her halimden haberdar değil mi? Allah beni görürken, ben ne
yaparsam bilirken, ben nasıl ona ihanet edebilirim, dedi.
Çobanın bu
hali, Hazret-i Abdullah’ın çok hoşuna gitti ve köleyi sahibinden satın alıp azad
etti. Hatta bazen arkadaşları ile sohbet ederken, bu olayı hatırlıyor ve çobanın
o sözünü tekrar ediyordu: “Allah beni görmüyor mu? Allah her halimden haberdar
değil mi? Allah beni görürken, ben ne yaparsam bilirken, ben nasıl ona ihanet
edebilirim”
İnsan böyle Allah için murakabe halinde olursa çok sevapları
da kazandırıyor ona, çok da günahlardan muhafaza ediyor onu.
Bu ay
dersimiz murakabedir. Eğer başka bir şey varsa onunla beraber murakabe de
vardır. Namaz kılarken murakabeli olacağız; “Allah beni görüyor” diye
düşüneceğiz. Zikirde, hatmede yâda her hangi gibi bir hizmet yaptığımız zaman,
“Allah beni görüyor! Senin için yapıyorum ya Rabbi!” diyeceğiz.
Bugünden, ta öbür aya kadar, dersimiz murakabedir. Sohbet
meclislerimizde murakabe üzerinde duracağız. Murakabeden bahsedeceğiz.
Bir de
dikkatimi çekti, virdlerimizde (zikir derslerimizde) biraz daha yanlışlık
vardır. Usulüne uygun yapılmıyor. Bir iki ay önce çok rastlıyordum. Biraz
düzelmiş fakat daha eksiklikler vardır. Virdlerimizi de usulüyle yapmak için
onun da üzerinde duracağız inşaallah.
Murakabeli olanı Allah
günahlardan korur
Kim, kalbinde Allah-u Zülcelal’i, murakabeli olarak
daima düşünürse Allah da onun bütün azalarını, zahiri azalarını muhafaza
edecektir inşaallah. Günahlardan muhafaza edecektir, bu çok
mühimdir!
Bak, sen kalbini Allah’a teslim et, onun huzuruna koy. Ondan
sonra, Allah senin bütün azalarını muhafaza edecek günahlardan. Gözlerini,
ellerini dilini, bahusus; bunların hepsini hayırlarda kullandırtacak inşaallahu
teâlâ. Yeter ki biz, kalbimizi, Allah-u Zülcelal’in emrettiği gibi muhafaza
edelim, daima Allah-u Zülcelâl ile beraber olalım; Allah-u Zülcelal de bizi
muhafaza edecektir inşaallahu teâlâ.
Allah’ın rızası, bütün dünyadaki
eşyalardan daha kıymetli olmalıdır bizim nazarımızda. Hatta ruhumuzdan dahi!
Misal, “Şimdi göklerde olsak, Allah da bize emretse ki, ‘Sen kendini
atarsan ben senden razı olacağım’ hiç düşünmeden, tereddüt göstermeden kendimizi
atmalıyız. Kendine sor, hesaba çek: “Böyle olsa ben yapar mıydım, yapmaz
mıydım?” diye, kendini kontrol et!
İnşaallah, hepimiz, tereddüt etmeden
yapacağız değil mi? Allah-u Zülcelâl böyle emretmemiştir. Şayet böyle emretse
diyorum, örnek veriyorum.
Zaten biz ne için gelmişiz (bu dünyaya)?
Allah-u Zülcelal’i razı etmek için… Allah “Böyle yaparsan razı olacağım” diyor.
“Bütün malından vazgeç, Ben, senden razı olacağım” dese...
“Şunu şöyle
yap, Ben razı olacağım” dese…
Allah’ın rızası neyde ise; bir saniye, bir
milim durmadan, Allah’a feda etmek lazımdır, mümin için yani...
Bizim
ömrümüz, içinde olduğumuz şu vakit kadardır. Şu dakikalar var ya… Dünyamız
budur. Bu kadardır. Geçmiş zaten geçmiştir, sanki hiç görmedik gibi... Gelecek
için de endişe içindeyiz, “Acaba yetişecek miyiz yetişemeyecek
miyiz?”
Demek dünya hayatımız ne oldu? Şu anda içinde olduğumuz
dakikamızdır. Dünya hayatımız budur. Eğer mümkün oluyorsa içinde olduğumuz
dakikaları ne hayır varsa onunla değerlendirmek ve Allah-u Zülcelal’i razı etmek
için gayret göstermemiz lazımdır.
Bazı evliyalar demişler: “Zaman bir
kılıçtır, sen onu kesmezsen o seni keser!” Kim vaktini değerlendirirse o daima
hayırları yapacaktır. Elimizden geldiği kadar zamanımızı yakalayalım. Eğer
zamanımızı yakalamazsak kaçacaktır.
Bir mesel vardır, şöyle derler:
“Hırsız seni tutmadan önce, sen onu tut!” O seni gafil yakalarsa her şeyini alıp
gidecek. Ama sen onu tutarsan, yakalarsan esir edeceksin onu. Zaman da aynen
böyledir. Biz onu yakalamazsak o bizi yakalayacak; bitecek, ölüm gelecek!
Bitiyor zaman…
Hz. Ömer radıyallahu anhu şöyle
anlatmıştır: “Resulullah sallallahu aleyhi veselleme bir grup esir getirilmişti.
İçlerinde bir kadın vardı, göğüsleri sütle dolu idi. Bu kadın (sağa sola)
koşuyor, esirler arasında bir çocuk bulduğu zaman onu yakalayıp kucaklıyor,
göğsüne bastırıyor ve emziriyordu. (Dikkatleri çeken bu manzara karşısında),
Resulullah sallallahu aleyhi vesellem:
- Bu kadının, çocuğunu ateşe
atacağına kanaatiniz olur mu? Dedi. Bizler:
- Hayır! Diye cevap verince,
şöyle buyurdu:
- (Bilin ki), Allah’ın kullarına olan rahmeti, bu kadının
çocuğuna olan şefkatinden fazladır. (Buhari, Müslim)
Allah’ın
rahmeti, şefkati, bize karşı böyleyken, O’na kurban olmak, O’na âşık olmak hak
değil midir? Haktır… Ama maalesef o hakkı yerine getirmiyoruz.
Allah
Azze ve Celle böyledir bize karşı…
İnşaallahu teâlâ biz de elimizi
vicdanımıza koyalım: “Allah’a âşık olmak, sevmek, benim üzerimde de bir haktır,
ben de bu hakkı yerine getireceğim yarabbi! Bundan sonra, ölünceye kadar gayret
göstereceğim” diye karar vermeliyiz.
Bakın, bu yine bizim içindir. Biz
Allah-u Zülcelal’e bir fayda veremeyiz. Kâr da bizedir, zarar da bizedir. “Kim
iyi iş yaparsa faydası kendinedir, kim de kötülük yaparsa zararı yine
kendinedir. Sonra Rabbinize döndürüleceksiniz.” (Câsiye; 15) buyuruyor
Allah Azze ve Celle.
Dikkat edin Şeytan sizi
saptırmasın!
Buna da dikkat edelim. Bazı tasavvuf ehli kişiler “Bizde
maneviyat vardır” diyorlar, Kur’an'a ve Sünnet’e uymayan şeylerden
bahsediyorlar. Şöyle konuşuyorlar, böyle konuşuyorlar. Buna çok dikkat etmek
lazımdır.
Şeyh Abdulkadir-i Geylani hazretleri, o kadar büyük bir zat
olduğu halde, şeytan-ı lâin bir gün onu aldatmak istedi. Güya nurdan bir bulut
suretinde ona göründü ve: “Ya Şeyh Abdulkadir! Ben senden razı oldum. Ben
namazı, ibadeti senin üzerinden kaldırdım. Daha ibadet yapmaya ihtiyacın
yoktur!” diye ona seslendi. Şeyh Abdulkadir-i Geylani:
- Ya lâin, sen ne
yapmaya çalışıyorsun? Dedi. Lâin şeytan:
- Eyvah, sen beni nasıl tanıdın!
Dedi.
- Birincisi, sesin tek cihetten geliyordu. (Allah-u Tela’nın
hitabı cihetsiz, yönsüzdür.) İkincisi de Peygamber aleyhissalatu vesselam en
yüksek makamdadır, Allah’a en yakın olan kimsedir, buna rağmen Allah-u Zülcelâl,
emir ve yasaklarını onun üzerinden kaldırmadı. Ben kimim ki Allah benim
üzerimden emirlerini kaldıracak? Dedi. Bunun üzerine lâin:
- Ben, senin
gibi 70 evliyayı küfre düşürdüm. Sen ilmin için şükret, dedi.
Bazı cahil
sofiler, bir şeyler konuşuyorlar. Şeytan onları yoldan çıkarıyor. Böylece onları
küfre de götürür (Allah muhafaza!). Her şeyi de yaptırır, onun haberi bile
olmaz. Şeyh Abdulkadir-i Geylani gibi bir pehlivanı nerede bulacaksın! İlimle
kendini muhafaza edecek, şeytana cephe alacak…
Onun için sofiler, ilim
öğrenmeli, kendi mürşidinin verdiklerini yapmalı, başka virdler, dersler
yapmamalıdır.
Allah-u Zülcelâl hepimize razı olacağı amel-i salihler
nasip etsin. Bizi kendi nefsimize teslim etmesin. O, nefsimizi hayırlarda
kullansın inşaallah.
