Bir kişinin nefsine kapılmasını kolayca tahayyül edebiliriz. Ama
nefsin koskoca bir topluma, ülkeye, hatta dünyaya tümden hakim olduğunu
hayal etmek güçtür. Fakat gerçek şu ki, Batı iki asırdır nefse dayanan
düzenini dünyaya yaydı. Batı ile ilgili ne okursak okuyalım ne duyarsak
duyalım, esası “ben” diyen ama “O” diyemeyen kâfir nefstir. Kapitalizm,
rasyonalizm, bilim, modernite demekle gerçek değişmiyor.
Aslında siyasetten iktisada, bilimden sanata her zaman, her yerde,
her medeniyette iki şey birbiriyle çatışıyor: Nefsaniyet ve Rahmaniyet.
Bir yanda sürekli nefsi üstün tutan, dolayısıyla benliği, bencilliği,
çifte standardı esas alan kişiler, toplumlar, devletler var. Adı
kapitalizm, sosyalizm olsun farketmez, bunun adı “nefs düzeni”dir. Öte
yanda ise nefsini geriye atıp imanını öne çıkaran kişi, toplum ve
devletlerin nizamı var. Onun adı da “kulluk düzeni”dir. Osmanlı da
öyledir, Endülüs de, Buhara da, Memlük de…
